7 Haziran 2012 Perşembe
Umutlar tükenirse
Ne zaman tükenir umutlar? Umutların tükendiği yerde vedalar başlamaz mı? Ve sevgiye açılan her yeni parantezde yeni bir umut taşınmış, en başa yerleştirilmiştir dünden.
Eski yaralar sarılacaktır. Yeni yaralar da alınacaktır. Kendine iyi bak der, arkamızı dönüp gideriz. Kendimizden kaçarız çoğu zaman. Bu cümlenin içinde öyle hüzünler, öyle iç çekişler, öyle bir sevgi de gizlidir ki… Veda ederken “ Ne olur sanki geri döndürebilsek zamanı, keşke gitme kal diyebilsem ya da o bana dese.. “ duyguları da gizlenmiştir. Ama bir şeylerin parçalandığını, düşüp dağıldığını ve bir daha birleşemeyeceğini, eskisi gibi olamayacağını biliriz ve susarız. Yürekten geçenlerin küçük bir parçasını bile dudağımızdan dökemeyiz, düğümlenir kalır boğazımızda.
Allah’a emanet edelim sevgimizi. Vedaya hazır değilsek veda etmeyelim. Zaman kaybı ve üzüntüden başka bir işe yaramaz. Her vedanın içinde biraz da seni seviyorum gizlidir. Sevmediğimiz birine neden veda edelim ki. Vedalar keşkeler de barındırır. Sevilen ve veda edilen hep içinizde saklıdır.
Zaman en iyi ilaçtır derler. Yaraların iyileşmesi zaman alsa da, izleri kalsa da mutlaka iyileşecektir. Belki yeni yaralar da alacağız sonradan, çizikler, sıyrıklar, daha da derin yaralar…
‘’Mutsuz köyün kavalcısı ‘’ rumuzlu bir arkadaşım şöyle demişti bir gün bana:” Ben şimdi anladım bendeki hüznün sebebini. Ben gülümseyemiyorum. Yanımda olsa da sevdiğim, uzakta olan yüreği kanatıyor içimi. Bunu biliyordum da kendime itiraf edemiyordum sanırım. Dışarıdan bir başka yürek bunu söylediğinde, fark ettirdiğinde anladım. Şöyle iç huzuru ile gülümseyemiyorum. “ Evet, aşk varsa ortada gülümsemenin de acının da dibine vuruyoruz. Aşkı anlamak, tanımlamak çok zor.
Unutmaya başlarsınız. Bir gün en ummadığınız yerde çıkıverir geçmiş karşınıza. Eski sızınızı anımsarsınız. Merhaba dersiniz belki de çekinerek. Küçük bir çocuk olabilir yanı başımızda eski sevdiğinizin elinden sıkı sıkı tutan. Başını okşarsınız, boğazınız düğümlenerek. Bakışlar buğulanmıştır. Sesiniz titrer ‘’ Nasılsın?’’ derken.
Zamanın hızla tükendiğini fark etmişsinizdir. Ve eğer hala yalnız iseniz sol yanınızdaki sızı daha da artar. Elinizi uzatırsınız merhaba derken. Geçmişin ağırlığı üstünüzdedir. Bakmayı özlediğiniz o gözler tam karşınızdadır ve bakışlarınızı kaçırırsınız. Oysaki ne çok istersiniz o an bile derinine bakabilmeyi ve bir iz bulabilmeyi, görebilmeyi. Ama yapamazsınız. Bakabilseniz de eski yaraların yeniden kanamasından başka işe yaramaz zaten. Küçük oğlanın veya küçük kızın ipeksi saçlarını okşarsınız belki bir kez daha, sanki sevgilinin saçına dokunur gibi.
Kilo almıştır belki biraz, belki de sizin saçlarınıza aklar düşmüştür, onun yüzü solmuştur… Duygulanırsınız, gözleriniz yanar. Ve yine bir “ Hoşça kal “ der gidersiniz.” Kendine iyi bak” Yeni bir vedadır bu. Kaybettiklerinize ve geçmiş zamana veda, kendinize veda, serseriliğinize veda, kaybettiklerinize veda. Gözleriniz dalar gider. Son bir kaçamak bakışın ardından yine gözden kaybolur eski sevda. Kalırsınız çaresizliğinizle tek başınıza.
Önünüzde uzanıp gider yollar ve zaman. Belki de en uzun yol kendimizi bulmak için çıktığımız yoldur.
Ve belki yine bir gün, yeniden; '' Nerede kalmıştık '' dediğimizde, geride kalan zamanla şimdi arasında gelip geçenleri nasıl telafi edeceğimizin de telaşına kapılırız. Korkarız belki de. Ama yine de kalınan yerden devam etmeyi göze alabilmişsek içimizdeki yaşama sevinci ayaklanmış ve bize yol gösterecek demektir. Yavaş ve ürkek adımlarla da olsa, karanlıklarda el yordamıyla da olsa devam edebilmeliyiz.
Richard Bach, der ki:
“Vedalar canını sıkmasın. Yine buluşabilmek için bir ‘hoşçakal’ gereklidir.”
Hoşça kalın, umutla kalın, sevgiyle kalın.
Müşerref ÖZDAŞ
Eski yaralar sarılacaktır. Yeni yaralar da alınacaktır. Kendine iyi bak der, arkamızı dönüp gideriz. Kendimizden kaçarız çoğu zaman. Bu cümlenin içinde öyle hüzünler, öyle iç çekişler, öyle bir sevgi de gizlidir ki… Veda ederken “ Ne olur sanki geri döndürebilsek zamanı, keşke gitme kal diyebilsem ya da o bana dese.. “ duyguları da gizlenmiştir. Ama bir şeylerin parçalandığını, düşüp dağıldığını ve bir daha birleşemeyeceğini, eskisi gibi olamayacağını biliriz ve susarız. Yürekten geçenlerin küçük bir parçasını bile dudağımızdan dökemeyiz, düğümlenir kalır boğazımızda.
Allah’a emanet edelim sevgimizi. Vedaya hazır değilsek veda etmeyelim. Zaman kaybı ve üzüntüden başka bir işe yaramaz. Her vedanın içinde biraz da seni seviyorum gizlidir. Sevmediğimiz birine neden veda edelim ki. Vedalar keşkeler de barındırır. Sevilen ve veda edilen hep içinizde saklıdır.
Zaman en iyi ilaçtır derler. Yaraların iyileşmesi zaman alsa da, izleri kalsa da mutlaka iyileşecektir. Belki yeni yaralar da alacağız sonradan, çizikler, sıyrıklar, daha da derin yaralar…
‘’Mutsuz köyün kavalcısı ‘’ rumuzlu bir arkadaşım şöyle demişti bir gün bana:” Ben şimdi anladım bendeki hüznün sebebini. Ben gülümseyemiyorum. Yanımda olsa da sevdiğim, uzakta olan yüreği kanatıyor içimi. Bunu biliyordum da kendime itiraf edemiyordum sanırım. Dışarıdan bir başka yürek bunu söylediğinde, fark ettirdiğinde anladım. Şöyle iç huzuru ile gülümseyemiyorum. “ Evet, aşk varsa ortada gülümsemenin de acının da dibine vuruyoruz. Aşkı anlamak, tanımlamak çok zor.
Unutmaya başlarsınız. Bir gün en ummadığınız yerde çıkıverir geçmiş karşınıza. Eski sızınızı anımsarsınız. Merhaba dersiniz belki de çekinerek. Küçük bir çocuk olabilir yanı başımızda eski sevdiğinizin elinden sıkı sıkı tutan. Başını okşarsınız, boğazınız düğümlenerek. Bakışlar buğulanmıştır. Sesiniz titrer ‘’ Nasılsın?’’ derken.
Zamanın hızla tükendiğini fark etmişsinizdir. Ve eğer hala yalnız iseniz sol yanınızdaki sızı daha da artar. Elinizi uzatırsınız merhaba derken. Geçmişin ağırlığı üstünüzdedir. Bakmayı özlediğiniz o gözler tam karşınızdadır ve bakışlarınızı kaçırırsınız. Oysaki ne çok istersiniz o an bile derinine bakabilmeyi ve bir iz bulabilmeyi, görebilmeyi. Ama yapamazsınız. Bakabilseniz de eski yaraların yeniden kanamasından başka işe yaramaz zaten. Küçük oğlanın veya küçük kızın ipeksi saçlarını okşarsınız belki bir kez daha, sanki sevgilinin saçına dokunur gibi.
Kilo almıştır belki biraz, belki de sizin saçlarınıza aklar düşmüştür, onun yüzü solmuştur… Duygulanırsınız, gözleriniz yanar. Ve yine bir “ Hoşça kal “ der gidersiniz.” Kendine iyi bak” Yeni bir vedadır bu. Kaybettiklerinize ve geçmiş zamana veda, kendinize veda, serseriliğinize veda, kaybettiklerinize veda. Gözleriniz dalar gider. Son bir kaçamak bakışın ardından yine gözden kaybolur eski sevda. Kalırsınız çaresizliğinizle tek başınıza.
Önünüzde uzanıp gider yollar ve zaman. Belki de en uzun yol kendimizi bulmak için çıktığımız yoldur.
Ve belki yine bir gün, yeniden; '' Nerede kalmıştık '' dediğimizde, geride kalan zamanla şimdi arasında gelip geçenleri nasıl telafi edeceğimizin de telaşına kapılırız. Korkarız belki de. Ama yine de kalınan yerden devam etmeyi göze alabilmişsek içimizdeki yaşama sevinci ayaklanmış ve bize yol gösterecek demektir. Yavaş ve ürkek adımlarla da olsa, karanlıklarda el yordamıyla da olsa devam edebilmeliyiz.
Richard Bach, der ki:
“Vedalar canını sıkmasın. Yine buluşabilmek için bir ‘hoşçakal’ gereklidir.”
Hoşça kalın, umutla kalın, sevgiyle kalın.
Müşerref ÖZDAŞ
4 Haziran 2012 Pazartesi
PARLAK YALANLAR
PARLAK YALANLAR
60 Saniyede 15 yaş gençleşin... !
Bu tür reklamlara inanıp medet umanlar zamanlarını kişisel hatalarını kapatmak, kişisel gelişimleri, yaşamsal paylaşım, dostluk ve sevgi dolu geçirmeye çalışsalar çok daha mutlu olacaklarına inananlardanım.
Avon, Oriflame ve benzeri markaların renkli, parlak kağıtlı kataloglarına ve kullandıkları cazip mankenlere özenip bir kavanoz kremin mucize yaratacağını düşünen çok kadınımız var ne yazık ki... Zamanla yarışmaktansa zamanla barışık yaşamak çok mu zor?
Özellikle yaz ayları yaklaşırken kataloglardaki 90-60-90'lık mankenlere bakıp bilmem ne kadar para ödeyip aldıkları o selülit giderici ! kremleri sürüp bir iki ay içinde onlar gibi olacaklarını düşünen 42-46 beden öyle çok kadın var ki...
Evet, bakımlı olacaksın ama takıntılı olmayacaksın...
M.ÖZDAŞ
31 Mayıs 2012 Perşembe
Yaram ne kanar ne kabuk bağlar
Kasım ayına benzer bir Mayıs gününde güller, leylaklar, akasyalar, ıhlamurlar, sümbüller, erguvanlar çoktan açmışken, bahar bayramı kutlanmışken, hıdırellezde dolmalar sarılmış, gül ağacına dilekler asılmış, ateş üzerinden atlanmışken, sıcak kumsallarda güneşlenmek ve gidilebilecek tatil yerleri düşünülürken,geri dönen gök gürültülü, sonbaharı anımsatan günlerden birindeyiz yine.
Ihlamurun rahatlatan yumuşacık içimi saran kokusu eşliğinde yürüyorum. İlerledikçe sesini daha rahat duyduğum bir şarkının nereden geldiğini anlıyor ve iyice yaklaştığımda bu kadar ses ancak bir düğün salonundan gelmeliydi diye düşünüyorum ama bilin bakalım o yüksek sesle çevreye de zoraki dinletilen o şarkı nereden geliyor? :
Kızılay'a ait bir Kan alma aracının yerleştiği açık bir alandan, eski belediye önünden. Aracın içinde birkaç kişi uzanmış, kanları torbalara dolarken, bir yandan da şarkıyı dinliyorlar.
Rafet El Roman'ın bir şarkısı bu.Sözleri şarkının yayına verildiği bu yere de o kadar uygundu ki: Senden sonra adlı şarkısı idi duyduğum. sözlerinin bir kısmı şöyle: Yaram ne kanar ne kabuk bağlar...
Kan veren kişiye bu şarkı ile nasıl bir mesaj veriliyor acaba? :)
"Korkma, alt tarafı minicik bir delik kalacak geriye" mi demek istiyorlar?
Kanamaz fazla, kabuk da bağlamaz...
Bu ilginç tesadüf günüme hoşluk kattı. Bakmayı görmeyi bilirsek kendi hayatlarımıza ufak hoşluklar, espriler katabiliriz. Kabuğumuza büzülüp yaşamı dışarıdan izlemektense gülerek kahkahalar atarak, şarkılar dinleyerek devam ettirmek iyi olmaz mıydı?
Müşerref ÖZDAŞ
31.05.2012
Ihlamurun rahatlatan yumuşacık içimi saran kokusu eşliğinde yürüyorum. İlerledikçe sesini daha rahat duyduğum bir şarkının nereden geldiğini anlıyor ve iyice yaklaştığımda bu kadar ses ancak bir düğün salonundan gelmeliydi diye düşünüyorum ama bilin bakalım o yüksek sesle çevreye de zoraki dinletilen o şarkı nereden geliyor? :
Kızılay'a ait bir Kan alma aracının yerleştiği açık bir alandan, eski belediye önünden. Aracın içinde birkaç kişi uzanmış, kanları torbalara dolarken, bir yandan da şarkıyı dinliyorlar.
Rafet El Roman'ın bir şarkısı bu.Sözleri şarkının yayına verildiği bu yere de o kadar uygundu ki: Senden sonra adlı şarkısı idi duyduğum. sözlerinin bir kısmı şöyle: Yaram ne kanar ne kabuk bağlar...
Kan veren kişiye bu şarkı ile nasıl bir mesaj veriliyor acaba? :)
"Korkma, alt tarafı minicik bir delik kalacak geriye" mi demek istiyorlar?
Kanamaz fazla, kabuk da bağlamaz...
Bu ilginç tesadüf günüme hoşluk kattı. Bakmayı görmeyi bilirsek kendi hayatlarımıza ufak hoşluklar, espriler katabiliriz. Kabuğumuza büzülüp yaşamı dışarıdan izlemektense gülerek kahkahalar atarak, şarkılar dinleyerek devam ettirmek iyi olmaz mıydı?
Müşerref ÖZDAŞ
31.05.2012
20 Mayıs 2012 Pazar
Demedi Deme
Demedi Deme
Kulak asmazsın ama bak son kez soruyorum
Nedir suskunluğunun sebebi böyle
Bilirsin sana kızamam say ki rica ediyorum
Bu yaptığın günahtır, demedi deme!
Bana ne kal dedin ne gitmemi buyurdun
Bir tek bana sağırsın tüm aleme duyurdun
Sana muhtaç bir kalbi yetimliğe doyurdun
Kul hakkına girer bu, demedi deme!
Bu kadar sevilmezsin desem aşarım haddi
Neyse problem görünen aşalım hadi
Taşa bu kadar söylensem bir ses verirdi
Taşarsam durulmam daha, demedi deme!
Yerden bitmedi boyum, beni de doğuran var
Emrine amade diye büyütmedi bu kadar
Neticeye razıyım, babana rahmet bir karar
Ömrüm harmana tutuldu demedi deme!
Halimizi öğrenen kan davalıyız sanır
Şahit olsa kavgamıza bildiğine utanır
Hiç ettiğin sevgimize akbabalar dolanır
Kurda kuşa yem oluruz, demedi deme!
Sana meftun dilime alıştırma isyanı
Sevgim kalbimin sana acizane ikramı
Her nefesin ömürden, hayatın yok tekrarı
Göçer gidersin birgün, demedi deme!
Neydi sana zahmetim, bir selam yollaman mı?
Arada bir halimi sağlığımı sorman mı?
Bir çay içmeye vaktin nazarında ziyan mı?
Kırdın kahvenin hatırını, demedi deme!
Seni bildim bileli hayattı tebessümün
Benden gittin gideli yaşamak teessürüm
İbadete çevirdin sana mı tefekkürüm
Allah'tan gayrı medet, şirktir demedi deme!
Benden sana bir ömür düşünmene müsaade
Ya gel de varlığıma, ya da aşka ziyade
Çok üstüne geldiysem Hakk"ın için helal de
Kor olur ebedi alemim, demedi deme!
Mehmet ERCAN
Bu bir rüya, kalır mısın?
Ölmenin o kadar zor olmadığını sezdim. Bir boyut meselesi bu. Gözümü kapatıp uyuduğumda gördüğüm bir rüya ne kadar da gerçek idi.
Dün bir rüya gördüm. Capcanlı içinde idim. Yağan yağmurda ıslandım, denizin suyunda serinledim, dupduru suyunda dipteki kum tanelerini gördüm,kumsalında yürüdüm, rüzgarını hissettim, açan beyaz gülleri seyrettim...
Ne büyük huzurdu o anda olmak. “ Bu bir rüya, kalır mısın ?” deseydiler kalmayı tercih edebilirdim.
(M.Özdaş)
11 Mayıs 2012 Cuma
SAĞIM SOLUM ÖNÜM ARKAM ÖZLEM, SOBE
SAĞIM SOLUM ÖNÜM ARKAM ÖZLEM, SOBE
Cebimde bayram şekerlerim
Elimde pamuk helvam
Etrafımda akıp giden zaman.
Gelecek çok uzaktı, büyümek hayaldi...
Hiç geçmeyecek gibiydi zaman.
Ne zaman büyüdüm, ne zaman?
Eski zamanların düş bahçelerinde
Dizlerim kanardı, hiç ağlamazdım...
Çimenler yatağımdı,
Bulutlar yorganım.
Kuşların özgürlüğünü kıskanırdım...
Yürümüşüm önce ağır ağır
Sonra koşar adım,
Geçip gitmişim kendimden çok uzaklara.
Meleklere gülerim şimdi hâlâ uykumda...
Ve içimde kırmızı pabuçlu bir kız çocuğu ikamet etmekte hâlâ...
Tırmandığım erik ağaçlarının gölgesini özledim.
.....................................................................................
Benim özlemlerim böyle… Buket Uzuner '' Kumral Ada Mavi Tuna '' adlı kitabında diyordu ki: Anne özlemi" fırından yeni çıkmış ev kurabiyesi kokar. Rengi yeşildir. ...Baba özlemi tütün kokar... ‘’ O da böyle anlatıyordu özlemleri...
Gerçekten de düşünüyorum da kokular ne kadar çok şey hatırlatıyor hayatımızda... Sevdiğimizin kullandığı bir kokuyu alıveririz bazen yanımızdan rastgele biri geçerken... Hafıza asla unutmaz... Sadece kokular değil, bir ses, bir renk, eski bir şarkıda zamanda geri doğru bir yolculuğa çıkıveririz. Dalıp gider gözlerimiz. Zaten mavi bir rüya değil midir yaşam, gözü açık seyre dalınan?
Çocukluk... Her şey minik adımlarla başlar... Düşer kalkarız, canımız acır ağlarız, kısa zamanda avunur yeniden güleriz. Minik parmaklarımızdan tutulur güveni yaşarız, dengemizi buluruz... O minik adımlar daha büyük adımlara bırakır yerini, koşarak ilerleriz yaşam yolumuzda... Bir gün geri dönüp baktığında görürsün ki minik minik adımlar derken ne çok yolu geride bırakışmışız üstelik geri dönüşü olmayan yollar...
Özleyip görmek için son gittiğimde İlköğretim 1. sınıfa giden yeğenimin öğretmenlerinin eşliğinde hazırlayıp annesine anneler günü için verdiği ve vitrinde duran bir hediye ilgimi çekmişti ve çok anlamlıydı. Basılı bir kâğıtta maviye boyalı el izi ve yanında şöyle bir yazı hazırlanmıştı:
'' Canım anneciğim;
İşte sana evin her köşesinde, mobilyalarda, duvarlarda, aynada, camda, sehpada, her gün temizlemekten bıktığın parmak izlerim. Şimdi 7 yaşındayım ve gün geçtikçe büyüyorum. Etrafa bıraktığım izler azalıyor. Onun için sana büyüdüğüm zaman özleyeceğin, küçücük sevimli ellerimin izini bir anı olarak hediye ediyorum.
Seni çok seviyorum.
Elimi hiç bırakma anne... ''
Duygulanarak okumuştum bu cümleleri… Küçük olmak ne kadar zordu, ne çok şey bekleniyordu sizden. Güven duymak için koşulan kolların sizi itiverdiğinde, tatlı sesini duymaya alışmışken azarlanıverdiğinde, ısrarla düzgün yapmanız beklenen bir işi istedikleri kadar iyi yapamadığınızda, beğenilmediğinde o minik ruhun ne derece zedelenebileceğini düşündüm uzun uzun…
Geçmiş geri gelmeyecek hiçbir zaman. Yaşamımızın devam eden dönemlerinde sarılabileceğimiz, geçmişten biriktirebildiğimiz güzel anıların çok olması, güvenle, sevgiyle tutabilecek ellerimizin son nefesimize kadar bize eşlik edebilmesi dileğimle...
Sevgiyle kalın, mutlu kalın.
Müşerref ÖZDAŞ
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)