Yaşama buruk ve nazik veda

Yaşama buruk veda

Yaşamak zordur, bazen her zamankinden daha çok kararlı olmayı gerektirir.

Peki ya ölmek?

Öleceğini bilmeden, evden çıktığında geride bıraktıklarına son kez baktığını seslerini son kez duyacağını bilmeden gidip geri dönememek de var yaşamın içinde, bu şekilde hazin bir veda ile ayrılmak da…

Kurşunun adres sormadığı gibi kazaların da sıra sende miydi diye sormadan geliverdiği, içimizdeki karanlığın bazen aydınlığa, bazen de aydınlığın karanlığa dönüştüğü, sürprizlerle, acılarla, umutlarla, umutsuzluklarla, beklentilerle, sevinçlerle, sevinçlerin tükenmesiyle dolu bir yaşam sürüyoruz.

Gündelik sıradan haberler haline geldi artık özellikle trafik kazaları. TV ekranlarında her gün savaş görüntüleri, yaralılar, kan revan içinde görüntülerle karşılaşan insanlarımız bu duruma da o kadar alıştı ki, bardağındaki çayı yudumlayarak, ağzındaki lokmasını yutarak izlemekte.

Dün öyle bir şey oldu ki, haber sitelerinde öyle bir video yayıldı ki,  gitmeye, bu dünyada yaşayacak bir şeyi kalmadığına karar vermiş içimizden birinin veda videosuydu bu. Yaşamak bazen her zamankinden daha kararlı olmayı, daha yürekli olmayı gerektirir gerçekten de. O, aynı kararlılığı gitmek için göstermişti.

Bugün o videoyu ben de izledim. Sükûnet içinde gördüm pek çok kişi aksini iddia etse de.

Tutunacak belki çok dalı olan ama tutunmamayı tercih eden biri gibi göründü bana. Ne yaşadıysa hepsini geride bırakıp çekip gitmek… İsteği buydu, bunu tasarladığı belliydi.

Ölüme gülen yüzüyle belki de içi kan ağlayarak gidiyordu.

“Hayatıma güzellik ve ilham katan herkese teşekkür ederim. İyi bakın kendinize.” diyecek kadar da sevgi doluydu kalbi. Ve 37 yaşında yaşama bye deyip gitmişti.

Açıktı, netti, yaşam motivasyonu kalmadığını belirtiyordu. Çevresiyle de daha önceleri bu fikrini defalarca paylaşmış olduğu da videosundaki şu sözlerinden anlaşılıyordu: 

“ Bu sabah yaşam defterimi kapatıyorum. Birçok arkadaşımla konuştum bu süreçte, dolaylı ya da doğrudan, okudum, araştırdım ve hatta doktora gittim ama sonunda bu kararı aldım.”

Anlaşılan o ki o kişilerden hiçbirinin eline ve yaşama sarılamamıştı. Belki onun karanlığına ışık tutmayı becerememiş, belki de yaşamındaki karanlığın, ışığının söndüğünün farkına varamamıştı kimse.

Ölüm haberi alındığında yakınları inanamadı, bu gerçeğe inanmakta güçlük çektiler. Yakınları dışındaki çok kişi de onu suçladı. ODTÜ mezunu olduğu öğrenilince de öfke, kalplerdeki karanlık bu defa ODTÜ’lülere yöneldi. İnançsız bir sürü genç yetiştirildiğini saldırganca söyleyenler oldu. İnançsız olduğu için bunu yaşadığını söylediler, yargıladılar. Oysaki kimsenin hakkı değildi yargılama.

O kendini yargılamış ve bir karar vermişti. İşte tek gerçek buydu.

Bir yazılım firması sahibi ve Toastmasters Derneği Başkanı Mehmet Pişkin tarafından çekilip sosyal medyada yayınlanmış bu videonun viral olabileceği de, bir şaka olabileceği de konuşulmuştu.

Hiçbiri değildi.

Sonuç: Ağzında kekremsi şarap tadı, gözlerindeki nem, sigarasından çektiği bir nefes duman ile vedasını yapıp gitti. Belki de pek çok kişiden daha onurluca davrandı.

Kimse kendi doğumuna karar veremez belki ama görüyoruz ki ölümüne karar verebiliyor.

Uzmanlarca bu sağlıklı düşünemeyen bir beynin işi ama hepimiz her gün defalarca çeşitli kanallarda TV yapımcıları tarafından onay verilip gerçekleştirilen bir yığın ölüm kokan haber görmekteyiz. Bu kişilerin beyni Pişkin’in beyninden daha mı sağlıklı?

Hangisi doğru?

Söz konusu veda videosu gösterimden, sitelerden kaldırılsın diyenler ne kadar haklı?

Sevenleri acılarını yaşayadursun, tanımayanlar da suçlayadursun…

Ekşi sözlük’e göz attığımda konu hakkında fikrini belirten kureselpanda nick’ine sahip birinin yazdıkları dilimin ucunda olduğu halde cesaret edip yazamadıklarımı dile getirmiş sanki. Şöyle demiş:

Az önce izledim mehmet pişkin'in intihar videosunu:

Gerçek mi, değil mi bilmiyorum; öğreniriz birkaç saate kalmadan... ama hislerim görüntülerin gerçek olduğu yönünde . Hiç tanımadığım, yüzünü görmediğim, bu kadar güleç yüzlü ve keyifli bir insanın kendisini öldürmeden önce içtiği son şaraba, son sigaraya tanıklık etmek allak bullak etti içimi!

Kendi hayatımı düşündüm, mutluluklarımı ve mutsuzluğumu; umutlarımı ve karamsarlığımı... Sonra bir kez daha baktım Mehmet Pişkin'in gözlerine, dinlediği Ella’nın “ Every time we say goodbye “ şarkısını dinledim yeniden. Boğazım düğüm düğüm oldu. Tanımak istedim O'nu.

İntiharı kutsamıyorum ama bu intihar olayı aklıma Marx'ın intihar üzerine şu cümlesini getiriyor:

"intihar insanın kendi varoluşu üzerine söyleyebildiği son sözüdür." …

Bu sözler üzerine uzun uzun düşündüm. Son sözlerimizin en güzel sözlerimiz olabilmesini diledim.

“ Ben giderim adım kalır, dostlar beni hatırlasın.” demiş Âşık Veysel. O genç adamdan geriye de buğulu bakışları, kararlı sesi, şarabı, sigarası ve şarkısı ile bir video ve anılarda bir isim kaldı.

Sen diyorsun ki: "Hayatın tatsız taraflarıyla çok başa çıkamadım herhalde. Çünkü nazik, neşeli, eğlenceli, akıl ve ruh olarak böyle bir inceliğe ve derinliğe sahip birisi olmayı çok önemsedim. Ve şu anda bunları korumak ve sağlamak ciddi bir yük haline geldi benim için."

Umarım bizler bu ciddi yükü taşımaya devam edebilir, birbirimize bu yükü omuzlamak konusunda yardımcı olabiliriz.

Güle güle genç adam.

Müşerref Özdaş

Kokulara yolculuğum

Bugün mis kokulu bir sanal yolculuk yapmak geldi içimden.

Kolonya kullanmayı çok severim. Çiçek kokularını da.

Yeni yeni duyduğum birkaç kolonya isminden sonra acaba başka bilmediğim neler var diye internet ortamında kokulara doğru bir yolculuk yapmak istedim.

Limon çiçeği kolonyasını hepimiz biliriz de, portakal ( çiçeği ) ve mandalin kolonyası olduğunu bilmiyordum, tesadüfen gördüm bir markette.

Bu kadar da değil, iğde çiçeği , manolya, zeytin çiçeği kolonyası da var.Hamsi kolonyasını, koyu baharat kokusu içeren kolonyaları da yakın zamanda duydum.

Karadeniz deyince hamsiden başka içtiğimiz tavşan kanı çay gelir akıllara tabi ki.
Olmaz mı?
Onun da kolonyası var.

Bitmediiii... İncir kolonyası da varmış.Ve dahasııı...

Balıkesir'de duymaya alışık olmadığımız, aklımıza bile gelmeyecek olan çam Kolonyası, hazan, akasya, ıhlamur, ceviz çiçeği, kekik,zeytin, zambak, yağcıbedir geceleri, sefir... kolonyaları da üretiliyor.

Yağcıbedir halısıyla meşhurken şimdi de kolonyaya isim vermiş.

Artık meyveleri hem yiyip hem de vücudumuza süreceğiz anlaşılan.Kolonya dedim de, minik şirin şişeciklere doldurup söz ve nişan, mevlüt, doğum günü kolonyası da yapmışlar.Bu güzel bir fikir.

Tercihlerimiz, beğenilerimiz değişse de rengarenk ve ilginç şişeler içindeki bu kolonyaları görmek hoş doğrusu.

Altın damlasıyla, İzmir geceleriyle misler gibi bir yolculuk yaptım mini araştırmam sırasında.

Osmanlı dönemini dizilerde görmeye alıştık ama ya şişelerde gördünüz mü hiç?
Tabi ki Osmanlı Saray kokularından bahsediyorum.

-Padişah kokusu
-Yavuz Sultan Selim kokusu
-Sema kokusu
-Kaptan-ı Derya kokusu
-Lokman hekim kokusu
-Saray kokusu
-Sahra-i Cedid kokusu
-Şehr-i İstanbul kokusu
-Cariye kokusu
-Harem kokusu
-Hürrem Sultan kokusu
-Sadrazam kokusu...

Bu kadarını tahmin etmiyordum doğrusu.

Temizlik ve güzel kokmak istiyorsanız önce suya sabuna dokunup sonra zevkinize göre ille de pahalı parfümler, deodorantlar olmasa da avucunuza dökeceğiniz birkaç damla kolonyayla hem ferahlayın hem de güzel kokalım derim.
Benim favorim yasemin, lavanta ve tabi ki limon kolonyaları.

Haydi, siz de benimle hoş kokulu bir yolculuğa çıkın...

İşte böyle; ayılana gazoz, bayılana limon.

Müşerref Özdaş












 



İzmir Geceleri