***
Herkesi bekleyen köy, onuncu köy... Ben de gidiyorum, yoldayım... Burdan öte kaç köy olursa olsun onlara da gönderilirsem seve seve giderim... :) Yalandan kocaman şatolar içine hapsetmişiz insanlığı çıkıp gitse doğru bir dünyaya, yolunu şaşıracak... __Mşrf (Bu blogda yayınlanan altında ismim olan Şiir ve Yazılar 5846 sayılı fikir ve sanat eserleri kanununa göre tüm hakları ile Müşerref ÖZDAŞ'a aittir.İzinsiz alıntı yapmak ve yayınlamak yasaktır)
27 Ekim 2013 Pazar
26 Ekim 2013 Cumartesi
1 Ekim 2013 Salı
Ben umudum!
Dört mum yavaşça yanıyordu.
Ortam çok yumuşaktı ve konuştukları duyuluyordu.
ilki söyledi;
BEN BARIŞIM
"Artık kimse benim yanık kalmamı sağlamıyor,sanıyorum söneceğim"
alevi hızla azaldı ve bütünüyle söndü.
ikincisi söyledi;
BEN İNANCIM
''Neredeyse herkes benim artık gerekli olmadığımı düşünüyor o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok'' konuşmayı bitirdiği zaman,bir rüzgar hafifçe esti ve onu söndürdü.
Üçüncü mum üzgünce sırası gelince konuştu
BEN SEVGİYİM
''Yanık kalmak için artık gücüm kalmadı.İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı.Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular'' Ve hiç zaman yitirmeden söndü.
ANSIZIN
Bir çocuk odaya girer ve üç mumun yanmadığını görür.''Neden yanmıyorsunuz sizin sonuna kadar yanmanız gerekir''bunu söyleyerek çocuk ağlamaya başlar.
ARDINDAN DÖRDÜNCÜ MUM SÖYLER
''Korkma ben hala yanıkken diğer mumları yeniden yakabiliriz.
BEN UMUDUM!
(Alıntı)
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)